В своём прошлом материале, посвящённом участию белорусов в российском проекте «Голос», я не ошибся. Поединок баритона Сергея Волчкова и тенора Шарипа Умханова действительно был азартным. Но, но… он был не только азартным, в прямом эфире разыгралось настоящее драматическое представление.

Победил в поединке и вышел в финал белорус Сергей Волчков со знаменитой песней Муслима Магомаева «Синяя вечность». Но победил он вопреки сложившимся обстоятельствам, на зло им. Дело в том, что «наставник» артистов Александр Градский распределил свои квоты иначе – 60% досталось Шарипу Умханову и 40% Сергею Волчкову.

У сваім мінулым матэрыяле, прысвечаным ўдзелу беларусаў у расійскім праекце «Голас», я не памыліўся. Паядынак барытона Сяргея Валчкова і тэнара Шарыпы Умханова сапраўды быў азартным. Але, але … ён быў не толькі азартным, у прамым эфіры разыгралася сапраўднае драматычнае праўдстаўленне.

Перамог у паядынку і выйшаў у фінал беларус Сяргей Ваўчкоў са знакамітай песняй Мусліма Магамаева «Сіняя вечнасць». Але перамог ён насуперак склаўшымся абставінам, на зло ім. Справа ў тым, што «настаўнік» артыстаў Аляксандр Градскі размеркаваў свае квоты інакш — 60% дасталася Шарыпы Умханову і 40% Сяргею Волчкову.

Если исходить из высказываний Александра Градского в прошлых выпусках проекта, то его выбор вполне закономерен. Градский говорил, что не может выделить кого-то явно, а просто пытается угадать предпочтения зрителей. А так артисты, дошедшие до четвертьфинала, уже очень профессиональны и талантливы. Позиция вполне дипломатическая, аккуратная. На мой взгляд, позиция не очень правдоподобная, но в данном случае выбор Александра Градского объясняет. Действительно уже после первого выступления Шарипа Умханова на слепом прослушивании в Интернете образовалась целая армия поклонников, беспрерывно восторгающаяся безусловным талантом чеченского певца. В полуфинале Шарип исполнил итальянсуцю песню «Miserere» (музыка Zucchero – стихи Bono).

Но вот незадача в этот раз «опытнейший и авторитенейший гуру» российской эстрады неугадал. Зрительская аудитория с большим перевесом отдала предпочтении Сергею Волчкову, исполневшиму знаменитую песню на музыку Муслима Магомаева и стихи Геннадия Козловского «Синяя вечность».

Справочно:

Муслім Магамаеў і Генадзь Казлоўскі ў момант працы над тэкстам песні «Сіняя вечнасць». На абароце фатаграфіі рукой Казлоўскага напісана: «Сіняя вечнасць» — 1969, Баку

Далеко не все знают, что Муслим Магомаев был не только гениальным певцом, но ещё и замечательным музыкантом и композитором.

Музыку к песне «Синяя вечность» Муслим Магомаев написал в 1969 году, будучи в гостях у своих друзей. По воспоминаниям очевидцев первые наброски клавира он просто записал на салфетке. Зная, что его бакинский друг Геннадий Козловский увлекается поэзией, Магомаев предложил ему подумать над стихами к готовой мелодии. В результате появились очень красивые стихи, источником вдохновения для которых стала повесть Александра Грина «Алые паруса». В одном из первых вариантов припева содержалась прямая ссылка на повесть Грина:

О, море, море, грудью о скалы

Ты разбиваешь и горе и боль,

Море возьми меня в дальние страны,

В дальние страны к любимой Ассоль!

Козловский Геннадий Владимирович (1936 – 1998) – родился в 1936 году в Баку, окончил бакинскую школу № 160, а затем Азербайджанский политехнический Институт по специальности «Инженер – теплотехник». В 1971 году переехал на работу в Москву.

В 1965 году Геннадий Козловский близко подружился с Муслимом Магомаевым и впоследствии они породнились (дочь Муслима Магомаева Марина вышла замуж за сына Геннадия Козловского). В 1979 году стал директором эстрадно–симфонического оркестра Азербайджана под художественным руководством Муслима Магомаева и проработал на этой должности вплоть по 1990 года. В 1991 году с семьёй эмигрировал в США.

Кроме песни «Синяя вечность» в репертуаре Муслима Магомева были ещё две песни на стихи Геннадия Козловского «Последний аккорд» и «Принцесса снежная».

И вот здесь, во время оглашения результатов, разыгралась настоящая драматическая сцена без обыденной телевизионной фальши, действие было искренним и напряжённым. Вот кажется всё, результат предрешён. У одного из участников фора в 20 (!) очков… и неожиданно аутсайдер побеждает с минимальным перевесом (буквально пару баллов). И всё в реальном времени кардинально изменяется в течение какого-то мгновения, каких-то 10 секунд. Все эмоции были «нарисованы и не смыты» впоследствии виртуозными монтажёрами. Такая искренность многого стоит и для участников, и для зрителей.

Напоследок

Во многих Интернет-сообществах заводятся постоянные обитатели, у которых по любой теме есть своя уникальная, но всегда негативная точка зрения, главной целью которой является «опустить» как можно ниже что-нибудь и как-нибудь. Зачем они это делают? Амбиции, недооценённость, вялотекущая шизофрения… Да разные могут быть причины, но суть всегда одна.

Вот и на это событие мне попалась на глаза точка зрения такого плана: «Выбор песни неудачный: петь песню Магомаева — значит, соревноваться с Магомаевым, а это даже не смешно.  Ну и спел хуже Магомаева, и в чем фишка?».

Позиция, в общем-то, распространённая, но для меня всегда непонятная. Ну как можно перепеть Муслима Магомаева, как можно сделать лучше. Люди такого масштаба и такого таланта в истории это всегда эксклюзив, всегда неповторимость, всегда отдельный от остального человечества космос.

Так что, это является причиной в эстраде перестать исполнять мировые шедевры и просто периодически молиться на эталон? Так поблекнет ведь и забудется со временем эта музыка. Где-то раньше, где-то позже.

А так на многомиллионную аудиторию в прямом эфире ещё раз прозвучало произведение незабвенного Муслима Магомаева. И эта музыка прозвучала на высоком исполнительском уровне,  с большой энергетикой. И люди ведь оценили… и оценили высоко.

И вот вопрос к «негативным» обитателям форумов. Что в этом плохого?

Калі зыходзіць з выказванняў Аляксандра Градскага ў мінулых выпусках праекта, то яго выбар цалкам заканамерны. Градскі казаў, што не можа вылучыць кагосьці відавочна, а проста спрабуе адгадаць перавагі гледачоў. А так артысты, якія дайшлі да чвэрцьфіналу, ужо вельмі прафесійныя і таленавітыя. Пазіцыя цалкам дыпламатычная, акуратная. На мой погляд, пазіцыя не вельмі праўдападобная, але ў дадзеным выпадку выбар Аляксандра Градского тлумачыць. Сапраўды ўжо пасля першага выступу Шарыпы Умханова на сляпым праслухоўванні ў Інтэрнэце ўтварылася цэлая армія прыхільнікаў, якія безупынна захапляліся безумоўным талентам чачэнскага спевака. У паўфінале Шарып выканаў італьянсукую песню «Miserere» (музыка Zucchero — вершы Bono) .

Але вось няўдача ў гэты раз «вопытны і аўтарытэтны гуру» расійскай эстрады не адгадаў. Аўдыторыя гледачоў з вялікім перавагай аддала першае месца Сяргею Ваўчкову, які выканаў знакамітую песню на музыку Мусліма Магамаева і вершы Генадзя Казлоўскага «Сіняя вечнасць».

Даведачна:

Муслім Магамаеў і Генадзь Казлоўскі ў момант працы над тэкстам песні «Сіняя вечнасць». На абароце фатаграфіі рукой Казлоўскага напісана: «Сіняя вечнасць» — 1969, Баку

Далёка не ўсе ведаюць, што Муслім Магамаеў быў не толькі геніяльным спеваком, але яшчэ і выдатным музыкам і кампазітарам.

Музыку да песні «Сіняя вечнасць» Муслім Магамаеў напісаў у 1969 годзе, будучы ў гасцях у сваіх сяброў. Па ўспамінах відавочцаў першыя накіды клавіра ён проста запісаў на сурвэтцы. Ведаючы, што яго бакінскі сябар Генадзь Казлоўскі захапляецца паэзіяй, Магамаеў прапанаваў яму падумаць над вершамі да гатовай мелодыі. У выніку з’явіліся вельмі прыгожыя вершы, крыніцай натхнення для якіх стала аповесць Аляксандра Грына «Пунсовыя ветразі». У адным з першых варыянтаў прыпева змяшчалася прамая спасылка на аповесць Грына:

О, мора, мора, грудзьмі аб скалы

Ты разьбіваеш і гора і боль

Мора вазьмі мяне ў далёкія краіны,

У далёкія краіны да каханай Асоль!

Казлоўскі Генадзь Уладзіміравіч (1936 — 1998) — нарадзіўся ў 1936 годзе ў Баку, скончыў бакінскую школу № 160, а затым Азербайджанскі політэхнічны інстытут па спецыяльнасці «Інжынер — цеплатэхнік». У 1971 пераехаў на працу ў Маскву.

У 1965 годзе Генадзь Казлоўскі блізка пасябраваў з Муслімам Магамаевым і пасля яны парадніліся (дачка Мусліма Магамаева Марына выйшла замуж за сына Генадзя Казлоўскага). У 1979 годзе стаў дырэктарам эстрадна-сімфанічнага аркестра Азербайджана пад мастацкім кіраўніцтвам Мусліма Магамаева і прапрацаваў на гэтай пасадзе аж па 1990 года. У 1991 годзе з сям’ёй эмігрыраваў у ЗША.

Акрамя песні «Сіняя вечнасць» у рэпертуары Мусліма Магомева былі яшчэ дзве песні на вершы Генадзя Казлоўскага «Апошні акорд» і «Прынцэса снежная».

І вось тут, падчас абвяшчэння вынікаў, разгулялася сапраўдная драматычная сцэна без штодзённым тэлевізійнай фальшы, дзеянне было шчырым і напружаным. Вось здаецца ўсё, вынік прадвызначаны. У аднаго з удзельнікаў фора ў 20 (! ) балаў … і нечакана аўтсайдэр перамагае з мінімальнай перавагай (літаральна пару балаў). І ўсё ў рэальным часе кардынальна змяняецца ў працягу нейкага імгненні, нейкіх 10 секунд. Усе эмоцыі былі «намаляваныя і ня змытыя» пасля віртуознымі мантажорамі. Такая шчырасць шмат чаго варта і для ўдзельнікаў, і для гледачоў.

Напрыканцы

У многіх Інтэрнэт-супольнасцях заводзяцца пастаянныя ўдзельнікі, у якіх па любой тэме ёсць свая ўнікальная, але заўсёды негатыўная кропка погляду, галоўнай мэтай якой з’яўляецца «апусціць» як мага ніжэй што-небудзь і як-небудзь. Навошта яны гэта робяць? Амбіцыі , недаацэненнасць, млявапраяўная шызафрэнія … Так усякае можа быць, але сутнасць заўсёды адна.

Вось і на гэту падзею мне трапілася на вочы кропка погляду такога кшталту: «Выбар песні няўдалы: спяваць песню Магамаева — значыць, спаборнічаць з Магомаевым, а гэта нават не смешна. Ну і праспяваў горш Магамаева, і ў чым фішка?»

Пазіцыя увогуле распаўсюджаная, але для мяне заўсёды незразумелая. Ну як можна пераспяваць Мусліма Магамаева, як можна зрабіць лепш? Людзі такога маштабу і такога таленту ў гісторыі гэта заўсёды эксклюзіў, заўсёды непаўторнасць, заўсёды асобны ад астатняга чалавецтва космас.

Так што, гэта з’яўляецца прычынай ў эстрадзе перастаць выконваць сусветныя шэдэўры і проста перыядычна маліцца на эталон? Дык паблекне і забудзецца з цягам часу гэтая музыка. Дзесьці раней, дзесьці пазней.

А так на шматмільённую аўдыторыю ў прамым эфіры яшчэ раз прагучала твор незабыўнага Мусліма Магамаева. І гэтая музыка прагучала на высокім выканаўчым узроўні, з вялікай энергетыкай. І людзі гэта ацанілі … і ацанілі высока .

І вось пытанне да «негатыўных» удзельнікаў форумаў. Што ў гэтым дрэннага?