Я люблю артистов старой школы. Из современных и молодых эстрадных певцов и музыкантов – выделить кого-то сложно, как–то всё скучно и неинтересно, а зачастую попахивает настоящей и отборной халтурой.

Один из старых мастеров Юрий Антонов в эти дни отмечает 50-летие своей творческой деятельности и благодаря этому событию мне повезло посетить концерт самого успешного советского хитмейкера, который прошёл 1 декабря в столичном Дворце Республики. Юрий Антонов представил юбилейную программу «О тебе и обо мне».

Юрий Антонов один из самых известных и успешных выходцев из Беларуси, которому удалось достигнуть в своей профессии грандиозных результатов. Замечательный мелодист, в музыке которого так много своего и совсем нет чего-то заимствованного.

Я люблю артыстаў старой школы. З сучасных і маладых эстрадных спевакоў і музыкаў — вылучыць кагосьці складана, як-то ўсё сумна і нецікава, а часцяком папахвае сапраўднай і адборнай халтурай.

Адзін з старых майстроў Юрый Антонаў у гэтыя дні адзначае 50-годдзе сваёй творчай дзейнасці і дзякуючы гэтай падзеі мне пашанцавала наведаць канцэрт самага паспяховага савецкага хітмэйкеры, які прайшоў 1 снежня ў сталічным Палацы Рэспублікі. Юрый Антонаў прадставіў юбілейную праграму «Пра цябе і пра мяне».

Юрый Антонаў адзін з самых вядомых і паспяховых выхадцаў з Беларусі, якому ўдалося дасягнуць у сваёй прафесіі грандыёзных вынікаў. Выдатны меладыст, у музыцы якога так шмат свайго і зусім няма чагосьці запазычанага.

Немного истории

А свой творческий путь Юрий Антонов начал в белорусском городе Молодечно, в котором провёл свою юность, получил музыкальное образование и впервые вышел на сцену.

Во времена учёбы в Молодечненском музыкальном училище им. Огинского Юрий Антонов собрал свой первый коллектив. Это был диксиленд, с которым Антонов выступал на танцах в местном Доме культуры. Диксиленд правда был необычным, нужные для джаза инструменты отсутствовали и в студенческом ансамбле их пришлось заменить русскими народными. Но ещё до учёбы в училище Юрий Антонов был руководителем хора железнодорожников в местном депо. Доверить ответственную работу 14-летнему юноше, вероятно, решили из-за его наибольшей музыкальной квалификации среди работников «чыгунки». А может уже и тогда кто-то рассмотрел неординарный талант в молодом человеке…

Лидерские качества музыканта закрепились, и это наверняка сказалось на успешном творческом пути композитора и музыканта. В конце 1963 года Юрий Антонов поступает солистом-инструменталистом в Белорусскую государственную филармонию, где через некоторое время становится музыкальным руководителем ансамбля «Тоника», который аккомпанировал известному певцу Виктору Вуячичу. Здесь внимание – Юрий Антонов становится музыкальным руководителем профессионального музыкального коллектива в 19 лет (!!!), а это организация репетиционного процесса, разучивание новых произведений, подбор музыкантов и прочая рутинная, но при этом чрезвычайно ответственная работа. Уже в феврале 1964 года Антонов отправился в глубины России на свои первые гастроли.

До 1969 года Юрий Антонов работает в ансамбле «Тоника», за этот период успевает отслужить в армии и принять на работу Владимира Мулявина. Да, действительно интересное пересечение жизненных дорог двух талантливых музыкантов. Именно Юрий Антонов прослушивал Владимира Мулявина на вакантное место гитариста в Тонике, и получается благодаря ему Мулявин попал на работу в Белгосфилармонию. Мелкое кажется событие, но для белорусской культуры этот «эффект бабочки» имел колоссальное значение.

В 1969 году Юрий Антонов уходит в ленинградские «Поющие гитары», на этом заканчивается его белорусский период и начинается период всесоюзной известности и славы. Но многим белорусам я думаю приятно осознавать тот факт, что столь талантливый человек вырос на белорусской земле и заложил на ней фундамент своей профессиональной квалификации.

Через 50 лет

И вот через 50 лет с момента начала своей творческой деятельности Юрий Антонов дал большой аншлаговый концерт в Минске. Причём календарное совпадение практически день в день.

Совсем немного осталось советских артистов, которые по сей день дают аншлаговые дорогие концерты. Что поделать, со временем люди моложе не становятся. Но что значит старая школа, в свои 68 лет Юрий Антонов со своим коллективом показал высококлассное мастерство. Причём первое отделение артистам пришлось работать в экстремальных условиях. Как я понял звукотехники неверно смоммутировали оборудование и на сцене из мониторов не слышно было ровным счётом ничего, кроме гула из зала. Плюс общую картину усугубили отвратительные акустические качества большого зала Дворца Республики…

Несмотря на весь экстрим и явный дискомфорт музыкантов из зала чего-то экстраординарного слышно не было. И вот именно это я называю «старой школой» — одинаково качественно и профессионально работать в любых условиях.

В концерте звучали только старые хиты. Стоит отметить, что в дискографии Юрия Антонова «не хитов» практически нет. И по законам жанра в последние 20 минут концерта разыгралась кульминация: «Нет тебя прекрасней», «Лунная дорожка», «Путь домой»… Зал был в восторге!

И вот что интересно, нельзя сказать, что Юрий Антонов какой-то экстра классный вокалист. Но вот тембр – весь секрет в очень интересном тембре. Композитор правда Юрий Антонов от бога.

Трохі гісторыі

А свой ​​творчы шлях Юрый Антонаў пачаў у беларускім горадзе Маладзечна, у якім правёў сваю юнацкасць, атрымаў музычную адукацыю і ўпершыню выйшаў на сцэну.

У часы вучобы ў Маладзечанскім музычным вучылішчы ім . Агінскага Юрый Антонаў сабраў свой ​​першы калектыў. Гэта быў дыксіленд, з якім Антонаў выступаў на танцах у мясцовым Доме культуры. Дыксіленд праўда быў незвычайным, патрэбныя для джаза інструменты адсутнічалі і ў студэнцкім ансамблі іх прыйшлося замяніць рускімі народнымі. Але яшчэ да вучобы ў вучылішчы Юрый Антонаў быў кіраўніком хору чыгуначнікаў у мясцовым дэпо. Даверыць адказную працу 14-гадоваму юнаку верагодна вырашылі з-за яго найбольшай музычнай кваліфікацыі сярод работнікаў чыгункі. А можа ўжо і тады хтосьці ўбачыў неардынарны талент у маладым чалавеку…

Лідэрскія якасці музыканта замацаваліся, і гэта напэўна адбілася на паспяховым творчым шляху кампазітара і музыканта. У канцы 1963 Юрый Антонаў паступае салістам-інструменталістам ў Беларускую дзяржаўную філармонію, дзе праз некаторы час становіцца музычным кіраўніком ансамбля «Тоніка», які акампанаваў вядомаму спеваку Віктару Вуячычу . Тут ўвага — (! ) Юрый Антонаў становіцца музычным кіраўніком прафесійнага музычнага калектыву ў 19 гадоў, а гэта арганізацыя рэпетыцыйнага працэсу, развучванне новых твораў, падбор музыкаў і іншая руцінная, але пры гэтым надзвычай адказная праца. Ужо ў лютым 1964 Антонаў адправіўся ў глыбіні Расіі на свае першыя гастролі.

Да 1969 году Юрый Антонаў працуе ў ансамблі «Тоніка», за гэты перыяд паспявае адслужыць у арміі і прыняць на працу Уладзіміра Мулявіна. Так, сапраўды цікавае перасячэнне жыццёвых шляхоў двух таленавітых музыкаў. Менавіта Юрый Антонаў праслухоўваў Уладзіміра Мулявіна на вакантнае месца гітарыста ў Тоніке, і атрымліваецца дзякуючы яму Мулявін трапіў на працу ў Белдзяржфілармонію. Дробнае здаецца падзея, але для беларускай культуры гэты «эфект матылька» меў каласальнае значэнне.

У 1969 году Юрый Антонаў пераходзіць на працу у ленінградскія «Спяваючыя гітары». На гэтым сканчаецца яго беларускі перыяд і пачынаецца перыяд ўсесаюзнай вядомасці і славы. Але для многіх беларусаў я думаю прыемна ўсведамляць той факт, што гэты таленавіты чалавек вырас на беларускай зямлі і заклаў на ёй падмурак сваёй прафесійнай кваліфікацыі.

Праз 50 гадоў

І вось праз 50 гадоў з моманту пачатка сваёй творчай дзейнасці Юрый Антонаў даў вялікі аншлагавы канцэрт у Мінску. Прычым каляндарнае супадзенне практычна дзень у дзень.

Зусім няшмат засталося савецкіх артыстаў , якія па гэты дзень даюць аншлагавыя дарагія канцэрты. Што рабіць , з часам людзі маладзей не становяцца . Але што значыць старая школа! У свае 68 гадоў Юрый Антонаў са сваім калектывам паказаў высакакласнае майстэрства. Прычым першае аддзяленне артыстам прыйшлося працаваць у экстрэмальных умовах. Як я зразумеў гукатэхнікі няправільна настроілі абсталяванне і на сцэне з манітораў не чуваць было роўным лікам нічога, акрамя гула з залы. Плюс агульную карціну пагоршылі агідныя акустычныя якасці вялікай залы Палаца Рэспублікі…
Нягледзячы на ўвесь экстрым і відавочны дыскамфорт музыкаў з залы чагосьці экстраардынарнага чуваць не было. І вось менавіта гэта я называю «старой школай » — аднолькава якасна і прафесійна працаваць у любых умовах.

У канцэрце гучалі толькі старыя хіты . Варта адзначыць , што ў дыскаграфіі Юрыя Антонава «не хітоў» амаль няма. І па законах жанру ў апошнія 20 хвілін канцэрта разгулялася кульмінацыя: «Няма цябе прыгажэй» , «Лунная дарожка» , «Шлях дамоў» … Зала была ў захапленні!

І вось што цікава , нельга сказаць , што Юрый Антонаў нейкі экстракласны вакаліст . Але вось тэмбр — увесь сакрэт у вельмі цікавым тэмбры . Кампазітар праўда Юрый Антонаў ад бога.