У адным з найпрыгажэйшых куткоў Беларусі, каля крыштальных азёр, што, быццам блакітныя пацеркі, рассыпаліся між зялёнага лесу, размясціліся тры вёскі: Касцюкі, Жукаўка і Мроеўка. Самай вялікай была Мроеўка. Там і крамы буйнейшыя, і школа вялікая, і клуб, і ферма, і нават базар свой быў. Адным словам, усё культурнае і працоўнае жыццё там сканцэнтравалася. Уся моладзь сюды на працу імкнулася ўладкавацца, а мроеўскія хлопцы і дзяўчаты лічыліся самымі запатрабаванымі жаніхамі ды нявестамі. Лепшыя кандыдатуры, калі пашанцуе, можна было адшукаць толькі ў сталіцы.
Шмат хто з моладзі ехалі вучыцца ў Мінск альбо ў бліжэйшы абласны цэнтр. Падабалася ім жыць у буйным горадзе, многія імкнуліся там застацца: хто працу шукаў, а хто сям’ю ствараў.

Паехала вучыцца ў Мінск і Марына Брыкава з вёскі Касцюкі. Як дзяўчына ад’язджала, маці навучала:

— Ты ж глядзі, Марынка, у сталіцу едзеш! Жыццё там мітуслівае, але такое цікавае. Марна часу не губляй, дачушка. Ёсць у цябе некалькі гадоў для таго, каб знайсці сабе сталічнага жаніха, разумееш?
— Мама, я ж вучыцца еду! – нагадала Марына.
— Вучоба вучобай, але трэба ўмець глядзець і ў будучыню. Адвучышся і назад у вёску вернешся? – акругліла вочы маці.
— Стану настаўніцай і буду працаваць у Мроеўскай школе.
Continue reading »

Фантастический рассказ

Далёкое будущее, 2103 год. Анна, наконец, вернулась домой и только сейчас ощутила насколько устала и вымоталась морально и физически. Женщина обвела усталым взглядом свою квартиру, которая пришла в некоторое запустение без заботливых рук хозяйки. Мебель и пол покрылись ровным слоем белёсой пыли, затхлый воздух не давал сделать глубокий вдох. Комнаты выглядели неубранными, нежилыми, неприглядными. Только электронные рыбки в аквариуме неутомимо-весело сновали вдоль испачканного стекла, прорываясь сквозь бесконечные струйки воздушных пузырьков. Неживые создания казались самыми жизнерадостными в этой заброшенной квартире.

Анна провела пальцем по пыльному стеклу аквариума, отчего разноцветные пестрые, рыбки самых причудливых форм резко изменили траекторию движения и метнулись в разные стороны, будто испугавшись внезапного вторжения кого-то чужого. Плавно заколыхались искусственные водоросли, закружились в вихре пузырьки воздуха, на поверхности воды появилась едва заметная рябь.

Женщина слабо улыбнулась. До чего же приятно вернуться домой! Жаль только некому встретить её после долгого отсутствия. Анне больше всего хотелось забыть о последних двух годах её жизни, проведённых в тюрьме.

— Не думать об этом! Забыть навсегда! – приказала себе Анна. – Этот кошмар навсегда остался позади. Теперь у меня есть все шансы стать счастливой. И я обязательно добьюсь этого!

Continue reading »

Эх, калядачкі! Бадай самыя вясёлыя святы. Спрадвеку людзі звязвалі з гэтымі днямі самыя чароўныя і незвычайныя падзеі. Гулялі, спявалі песні, калядавалі і, вядома ж, варажылі. Вяскоўцы падчас каляд адпачывалі з асаблівай асалодай, бо меншаў кругазварот гаспадарчых спраў і заканчваўся пост, а значыць, можна было ад душы павесяліцца, пакалядаваць, а мо і сватоў дачакацца!
Адну цікавую калядную гісторыю распавяла мне бабуля-суседка Настасся. Паўстагоддзя мінула з тых часоў, як адбыліся падзеі, пра якія хачу расказаць, але былі яны такімі значнымі, што і на сённяшнія дні ўплываюць.
Зіма была на снег багатая ды на маразы шчодрая, добра адчувалася, чаму першы месяц года называецца “студзень”. Рыпучыя снежныя гурбы ўжо ледзь вокны не пазамяталі, а завея ўсё падсыпае свайго белага скарбу. А мароз усё патрэсквае, быццам палохае людзей, маўляў, не выходзь з дому… Ды моладзь вясковая ніякай халадэчы не баіцца! Не зможа нейкая там завея адмяніць святкаванне каляд! Пабралі хлопцы санкі ды дзяўчат паклікалі:
— Пойдзем з гары катацца!
Дзяўчатам дома не сядзіцца, апранаюцца і бягом з хаты. У той вёсцы хлопцаў было ў ці не ў тры разы больш чым іх, прыгажунь, таму толькі выбірай з кім пакатацца!
Continue reading »