Пазбіраліся ў бары
Птушкі ўсе і ўсе звяры.
Вырашаў лясны народ,
Як сустрэць ім Новы год.
Падказаў алень рагаты:
“Трэба стол накрыць багаты!
Кожны хай нясе ласункі,
Вось і будуць пачастункі”.
І сарока сакатала,
Свае думкі выкладала:
“Я магу для весялосці
Навагодняе спець штосьці!”
После длительного перерыва я приехала на дачу. В комнатах витал тяжёлый запах, присущий нежилым помещениям, да и пылью пахло. Принялась за уборку, ведь завтра приедут муж и сын, хотелось встретить их комфортом. В хлопотах по дому прошло полдня. Наконец, я закончила, довольно оглядела чистые уютные комнаты, про себя отметила, что теперь в доме приятно пахнет. К запаху чистоты через пару минут добавился аромат сваренного мною кофе. Я налила в чашку ароматный бодрящий напиток и уселась у окна. Что может быть лучше, чем пить кофе, дышать свежим воздухом и слушать пение птиц? Я с наслаждением сделала глоток сладко-горькой жидкости, на полные лёгкие вдохнула чистый сосновый воздух и посмотрела в окно. Тут же замерла, словно меня на паузу поставили. Continue reading
Гэты смоўжык перапаўзаў лясную сцежку.Відаць, вузкая дарожка для маленькай істоты падалася велізарнай прасторай, прычым вельмі небяспечнай, бо ў любы момант магла з’явіцца драпежная птушка і…
Смоўж спяшаўся, а паўзці па пясчанай сцежцы было надзвычай цяжка. Цікава, хто ён і куды спяшаецца? Калі крыху пафантазіраваць, можна сказаць, што смоўжык — Падарожнік. Можа, ён адзін з тых адчайных смельчакоў, якія адважваюцца здзейсніць вялікае падарожжа? Што ж, яму, мабыць, пашанцавала больш за астатніх вандроўнікаў! Чаму? Ды таму, што наш смоўжык у любы момант можа вярнуцца дадому, бо ён заўсёды знаходзіцца ў яго на спіне. Шчаслівай дарогі, Падарожнік!
Ох уж эти девчонки… Что ж они такие сложные и непонятные? А какие загадочные! Иногда капризные и вообще странные… Попробуй их пойми! Вот познакомился я недавно с одной интересной особой. Красивая она очень, просто принцесса из сказки! Волосы светлые кудрявые, бантиками перевязаны. Платье, кажется, просто кипит всякими там рюшечками и ленточками. На босоножки так и вовсе две бабочки присели. Я сначала подумал, что они настоящие, только потом понял, что это украшение такое. А она рассмеялась так звонко, будто колокольчик зазвенел. Красиво смеётся. А поёт как здорово! Просто настоящая артистка. Вот вырастет она и станет на сцене выступать, а я буду на все её концерты ходить и дарить большие букеты самых красивых цветов.
Она любит на качелях кататься. И это очень здорово. Когда она хочет покачаться, то просит меня об этом. А мне нравится её раскачивать. Тогда её белокурые кудряшки смешно пружинятся, а ленточки на платье развеваются на ветру. Красивая девочка. Мне очень нравится.
Браты-блізняты Лёня і Андрэй Ліпніцкія здалі іспыты за дзявяты клас і паехалі на летнія вакацыі да бабулі ў вёску. Яны з радасцю змянілі тлум і мітусню сталіцы на цішыню і спакой аддаленага ад цывілізацыі населенага пункта. Вёска Сасноўка, дзе жыла іх бабуля Наста, была зусім невялікая, усяго дванаццаць хат. Сасноўка назве сваёй адпавядала, бо размясцілася ў маляўнічым кутку каля сасновага бору.
Хлопцы выехалі раніцай, а каля апоўдні старэнькі аўтобус спыніўся на прыпынку “Сасноўка”, жаласліва рыпнуў дзвярыма і выпусціў Лёню і Андрэя. Скасабочаны транспартны сродак чмыхнуў, дзверы з лязганнем зачыніліся, і аўтобус паехаў далей. Хлопцы ўзвалілі на плечы свае вялікія цяжкія сумкі і рушылі ў бок Сасноўкі.
Дарога, крыху выкатаная коламі, віхляла праз лес. Хлопцы ішлі павольна, размаўлялі, узгадвалі, як добра правялі ў бабулі мінулае лета. Пасля пыльнага сталічнага паветра ад чыстага хваёвага водару крыху кружылася галава, але так добра дыхалася!
Нарэшце за паваротам паказалася Сасноўка. Змены, якія тут адбыліся, адразу кінуліся ў вочы.
Continue reading
Малады і поўны сіл квітнеючы Травень закахаўся ў Вясну. Прыгажуня займала яго думкі, валодала ўсімі марамі і летуценнямі. Ды ніяк не адважваўся ён расказаць каханай пра свае пачуцці. Баяўся, што красуня толькі пасмяецца з яго. Не ведаў Травень, што падабаецца ён Вясне. Чакала прыгажуня, пакуль ён зробіць першы крок, марыла пачуць ад каханага самыя галоўныя словы. Так і хадзілі яны зусім блізка ад свайго шчасця, а дакрануцца да яго не маглі. Вырашыў тады нясмелы Травень расказаць пра свае пачуцці падарункам. Адшукаў сярод вясновых кветак самыя прыгожыя і сплёў з іх вянок. У апошнюю ноч падарыў яго любай. Гэта азначала “Я цябе кахаю!” Узяла Вясна вянок і надзела яго, быццам адказала: “І я цябе!” І ў тую ж апошнюю ноч яны зніклі, саступілі месца Лету. А на ўспамін усім закаханым пакінулі прыгожы вянок з сонечна-ружовых кветачак, які быццам нагадвае: “Не дайце свайму шчасцю прайсці міма.”