Лета мінулага года выдалася спякотным. Увесь чэрвень я правяла дома, у Баранавічах, каля маленькай рачулкі Мышанкі, якая хоць крыху ратавала ад жудаснай гарачыні. Аднастайны адпачынак надакучыў, таму я сабрала рэчы і паехала да сястры ў Віцебск. Штогод у ліпені сюды прыязджае шмат гасцей, бо менавіта тут праходзіць грандыёзны фестываль “Славянскі базар”.
Наталля, мая сястра, падрыхтавала для мяне цэлую культурную праграму — кожны дзень быў распланаваны па гадзінах! Горад пабачу, пазнаёмлюся з яго гісторыяй, пабываю ў самых цікавых месцах, завітаю ў музеі, на выставы, набуду сувеніры ў Горадзе Майстроў, а вечары правяду ў летнім амфітэатры на самых лепшых канцэртах. Упэўнена, што ўражанняў атрымаю больш чым за ўсё сваё дваццацігадовае жыццё.
Але я і ўявіць не магла, што самае прыемнае і галоўнае ўражанне напаткае мяне на першым вечаровым канцэрце, на адкрыцці “Славянскага базару.” Мы з Наталляй загадзя занялі свае месцы ў летнім амфітэатры. За некалькі хвілін да пачатку канцэрта побач са мной сеў малады чалавек. Усё! Мая ўвага скіравалася на гэтага высокага, прыгожага, абаяльнага юнака. І бывае ж такое! Я вымушала сябе не глядзець адкрыта ў яго бок, але вочы самі па сабе касавурыліся на хлопца! Ён прыйшоў з сябрам Генадзем, як я зразумела з іх размовы. Сястра аглядала публіку, сцэну, слухала аркестр, які разыгрываўся перад канцэртам, а я ўслухоўвалася ў гаворку юнакоў, якія сядзелі побач. “Які прыгожы ў яго голас, і так хораша смяецца…” – адзначала я, стараючыся не выдаваць сваёй цікаўнасці.
Падчас канцэрта адно маё вока глядзела на сцэну, а другое пазірала на суседа з правага боку. У галаве круцілася адна думка: “Няўжо пасля канцэрта мы ўстанем са сваіх крэслаў і назаўсёды Continue reading »
Последние комментарии