Вот такие пироги • Кулинарный Блог

Эх, калядачкі! Бадай самыя вясёлыя святы. Спрадвеку людзі звязвалі з гэтымі днямі самыя чароўныя і незвычайныя падзеі. Гулялі, спявалі песні, калядавалі і, вядома ж, варажылі. Вяскоўцы падчас каляд адпачывалі з асаблівай асалодай, бо меншаў кругазварот гаспадарчых спраў і заканчваўся пост, а значыць, можна было ад душы павесяліцца, пакалядаваць, а мо і сватоў дачакацца!
Адну цікавую калядную гісторыю распавяла мне бабуля-суседка Настасся. Паўстагоддзя мінула з тых часоў, як адбыліся падзеі, пра якія хачу расказаць, але былі яны такімі значнымі, што і на сённяшнія дні ўплываюць.
Зіма была на снег багатая ды на маразы шчодрая, добра адчувалася, чаму першы месяц года называецца “студзень”. Рыпучыя снежныя гурбы ўжо ледзь вокны не пазамяталі, а завея ўсё падсыпае свайго белага скарбу. А мароз усё патрэсквае, быццам палохае людзей, маўляў, не выходзь з дому… Ды моладзь вясковая ніякай халадэчы не баіцца! Не зможа нейкая там завея адмяніць святкаванне каляд! Пабралі хлопцы санкі ды дзяўчат паклікалі:
— Пойдзем з гары катацца!
Дзяўчатам дома не сядзіцца, апранаюцца і бягом з хаты. У той вёсцы хлопцаў было ў ці не ў тры разы больш чым іх, прыгажунь, таму толькі выбірай з кім пакатацца!
Continue reading »

Снежань абрываў з календара лісток за лістком. Апошні месяц года рыхтаваўся падарыць усім людзям адно з самых цудоўных святаў. Снежань любіць рамантыку, урачыстасць, раскошу. Вось і сёлета ён імкнуўся стварыць асаблівую атмасферу, надаць апошнім тыдням года перадсвяточны настрой. Гаспадарлівы снежань зацерушыў усё навокал бліскучым белым снегам, а пасля разагнаў хмары і прыпадняў крыху вышэй ярка-блакітнае неба. А сонца, якое кожную раніцу ўзыходзіла з-за гарызонта і велічна праплывала па небу, весела іскрылася ў кожнай сняжынцы і асвятляла шыкоўнае ўбранне Зямлі, створанае рамантычным снежнем.

Кожная сям’я рыхтавалася да сустрэчы Новага года. У крамах было надзвычай шматлюдна, бо ўсе спяшаліся набыць падарункі, ёлку, цацкі, дэлікатэсы да святочнага стала… Я назірала за гэтай мітуснёй і адчувала сябе асобна ад усіх перадсвяточных хваляванняў. У мінулым годзе я сустракала гэтае свята дома са сваімі бацькамі і малодшай сястрой. Але напачатку вясны я ўладкавалася на добрую працу і пераехала з роднай вёскі ў сталіцу. На жаль, не хапала часу на тое, каб з’ездзіць дадому, бо другога студзеня трэба быць на рабоце. У сталіцы я жыву адна, сяброўкі, якіх набыла за гэты час, адзначалі свята з роднымі. Карацей кажучы, я засталася зусім адна. Не хацелася ставіць ёлку, не было сэнсу накрываць святочны стол. Настрою аніякага… Новы год, канешне ж, прыйдзе да кожнага, і яго надыход не залежыць ад таго сустракаеш яго ці не.
І вось у мае нецікавыя і зусім несвяточныя планы на навагоднюю ноч умяшалася калега па рабоце Жэня Навіцкая:
Continue reading »