На зямлі пануе лістапад. Сёлета ён лагодны, не спяшаецца клікаць холад ды маразы. Толькі падоўжыў цёмныя прахалодныя ночы, але дні апошняга месяца восені даволі цёплыя і сонечныя.
Дрэвы і кусты пакрыху губляюць сваю каляровую лістоту і збіраюцца заснуць з першымі маразамі аж да самай вясны. І вось у гэты час спакою і адпачынку з зялёнага кусціка на клумбе нечакана выскачыла яркая Кветачка-аксамітка. Малечу абудзіў цёплы сонечны Прамень, які любіў прысесці на зялёны кусцік і назіраць за ўсім, што робіцца навокал. Прамень сагрэў зямлю, і маленькая кветачка падумала, што прыйшла вясна. Яна выскачыла насустрач Промню і адкрыла свой яркі бутон-парасончык. Прамень закахаўся ў прыгажуню, а яшчэ ён вельмі баяўся, што з дня на дзень можа ўдарыць мароз… А бесклапотная Кветачка-аксамітка з цікавасцю пазірала навокал і радавалася таму, што прачнулася. Прамень грэў сваю выхаванку ад світанка да захода сонца. А Лістапад, які назіраў за іх трапяткімі пачуццямі, вырашыў яшчэ доўга не клікаць холад і мароз. І яго сэрца кранула гісторыя гэтага кахання.