Сапрўдны аматар жартаў першае красавіка адзначыць як належыць. Вось і Кандрат не мог не “павіншаваць” сваіх сябрукоў Рыгора і Эдзіка. Вырашыў ён цэлую камбінацыю пабудаваць: падгаварыў Рыгора, каб разам абдурыць Эдзіка, а з Эдзікам дамовіўся Рыгора падмануць! На самай жа справе задумаў ашукаць абодвух! І вось, першага красавіка, прыйшлі Кандрат з Рыгорам да Эдзіка. Па яго навучэнні Рыгор кажа:
— Эдзік, бяжы на пошту, табе бандэроль з Віцебска ад сястры прыйшла!
Эдзік спачатку не паверыў, але Кандрат пацвердзіў і падмацаваў тым, што ягоная жонка Фаіна, што на пошце робіць, яшчэ ўчора пра Эдзікаву бандэроль казала. Здаўся Эдзік, на пошту сабраўся.
Кандрат дае сігнал Эдзіку, і той кажа Рыгору, што сустрэў сёння Яшку Бутэвіча, дык той прасіў перадаць, каб Рыгор да яго па бензін прыходзіў, а калі не прыйдзе, то ён каму-небудзь іншаму прадасць. Сумняваўся Рыгор, пытаўся ў сяброў ці не маняць. Тыя ў адзін голас казалі, што праўду кажуць.
Рыгор узяў каністру і пайшоў да Яшкі. Кандрат з Эдзікам пасмяяліся з яго, уяўлялі, як ён праз усю вёску з каністрай бегчы будзе, а гэта ж першакрасавіцкі жарт!
Continue reading
З першым красавіка!
«Динамо Минск». Болели за наших!
Однажды мы с мужем и сыном попали в пробку, образовавшуюся возле спорткомплекса «Минск-Арена». Огромное количество автомобилей пытались заехать на парковку, некоторые водители оставили свои машины на соседней заправке, длинный ряд «железных коней» выстроился вдоль обочины. Тогда мне подумалось, что хоккеем в нашей стране народ интересуется.
Движение в этой пробке было медленным, я рассматривала автомобильные номера припаркованных машин. Последние цифры были в основном «7» и «5», но немало номеров заканчивалось и другими цифрами, а это указывало на то, что болельщики приехали на матч из разных областей Беларуси. Я повернулась к мужу и сказала:
— Смотри! Народ со всей страны съехался, а мы живём рядом, у нас «Минск-Арена» из окна видна, но ни на одном матче не были. Ты возьми билеты, нужно сыну хоккей показать.
— Можно сходить. – Ответил мне муж. – А ты с нами пойдёшь?
— Конечно! – Сходу выдала я.
На этом мы поменяли тему разговора. Через несколько дней муж принёс три билета на хоккей. Честно признаюсь, я подумала нужно ли мне было тогда вызываться ехать с ними? У меня разных дел накопилось, могла бы что-то полезное сделать за этот вечер. Но виду не подала, ведь сказала же, что пойду!
Это был наш первый семейный поход на хоккей, и в «Минск-Арене» мы побывали впервые. Впечатлило само здание, вместимость, ледовая площадка. Игра началась. Можно долго описывать наши впечатления, переживания, эмоции. Но я скажу кратко: мы «заболели» хоккеем. Я просто влюбилась в этот вид спорта! Я часто создаю копанию мужу в просмотре футбольных и хоккейных матчей, болею, переживаю. По натуре я очень азартный человек. Но когда увидела красивую, интересную, яркую игру команды «Динамо Минск», то поняла, что просмотр матча по телевизору не идёт ни в какое сравнение с живой игрой.
Масленіца!
У адным з найпрыгажэйшых куткоў Беларусі, каля крыштальных азёр, што, быццам блакітныя пацеркі, рассыпаліся між зялёнага лесу, размясціліся тры вёскі: Касцюкі, Жукаўка і Мроеўка. Самай вялікай была Мроеўка. Там і крамы буйнейшыя, і школа вялікая, і клуб, і ферма, і нават базар свой быў. Адным словам, усё культурнае і працоўнае жыццё там сканцэнтравалася. Уся моладзь сюды на працу імкнулася ўладкавацца, а мроеўскія хлопцы і дзяўчаты лічыліся самымі запатрабаванымі жаніхамі ды нявестамі. Лепшыя кандыдатуры, калі пашанцуе, можна было адшукаць толькі ў сталіцы.
Шмат хто з моладзі ехалі вучыцца ў Мінск альбо ў бліжэйшы абласны цэнтр. Падабалася ім жыць у буйным горадзе, многія імкнуліся там застацца: хто працу шукаў, а хто сям’ю ствараў.
Паехала вучыцца ў Мінск і Марына Брыкава з вёскі Касцюкі. Як дзяўчына ад’язджала, маці навучала:
— Ты ж глядзі, Марынка, у сталіцу едзеш! Жыццё там мітуслівае, але такое цікавае. Марна часу не губляй, дачушка. Ёсць у цябе некалькі гадоў для таго, каб знайсці сабе сталічнага жаніха, разумееш?
— Мама, я ж вучыцца еду! – нагадала Марына.
— Вучоба вучобай, але трэба ўмець глядзець і ў будучыню. Адвучышся і назад у вёску вернешся? – акругліла вочы маці.
— Стану настаўніцай і буду працаваць у Мроеўскай школе.
Continue reading
Хлопчык i снегавiк
Я старанна працаваў —
Снежныя камы качаў.
З трох шароў маіх узнік
Сімпатычны снегавік.
Толькі моркву-нос уткнуў —
Снегавік мне падміргнуў:
“Ну, маўляў, здарова, брат!
Сябру я такому рад!”
Ён спытаўся у мяне
Колькі быць яшчэ зіме.
Адказаў па-праўдзе я:
“Застаецца тыдні два!”
Унурыўся снегавік —
Хутка прыйдзе сакавік!
Разам з ім цяпло, вясна
Ад яе ж загіну я…
Стаў я думаць, выдумляць,
Як мне сябра ратаваць.
Добры план у мяне ўзнік,
Каб не знік мой снегавік.
Зімовая калекцыя
Белакрылая Завея
Шчодра снег навокал сее.
Ды хапае ёй работы —
Ладзіць снежныя сумёты.
Быццам абстракцыяністка
Снег кладзе то ўверх, то нізка.
Тых, хто густ мастацкі мае,
Творчасцю сваёй здзіўляе.
Глянь, дызайнерка Завея
І ўбранні шыць умее!
Каб адкрыць паказы мод,
Дрэвы сталі ў карагод.
У найвыдатнейшым настроі
Дэманструюць свае строі.
На калекцыю адразу
Паступіла шмат заказаў.
І Завея ў натхненні
Ладзіць модныя адзенні.
Навокал ззянне і гламур
Усе апрануты ад куцюр.
Мечта одной Звезды
В далёком холодном космосе сияла Звезда. Многие миллионы лет она посылала свой свет на голубую планету. Хоть в ореоле её серебристого сияния находились и другие небесные тела, она с особым трепетом смотрела на третий от Солнца шар.
Как-то раз на некоторое непродолжительное время возле Звезды задержалась Комета. Ослепительная красавица немного передохнула, дав возможность звёздам полюбоваться своим роскошным платьем и чудесным золотым шлейфом. И тогда, воспользовавшись моментом, Звезда спросила у Кометы:
— Скажите, бывали ли вы рядом с вон той красивой голубой планетой? Третьей от Солнца…
— Ах, дитя, моё! – Рассмеялась Комета. – Какая же ты наивная! Конечно же, я была возле той голубой планеты.
— И вы знаете её имя? – Прошептала Звезда.
— Конечно! Её зовут Земля. – Последовал ответ.
— Земля… – В восхищении прошептала Звезда. – Какое красивое имя! А не могли бы вы, уважаемая Комета, рассказать мне о Земле.
— Мне нравится твоя непосредственность и искренний интерес. Обычно, я никогда не разговариваю со звёздами, но – так и быть – расскажу тебе что-нибудь о Земле.
Звезда замерла и приготовилась внимать каждому слову красавицы-Кометы.
Continue reading