На зямлі пануе лістапад. Сёлета ён лагодны, не спяшаецца клікаць холад ды маразы. Толькі падоўжыў цёмныя прахалодныя ночы, але дні апошняга месяца восені даволі цёплыя і сонечныя.
Дрэвы і кусты пакрыху губляюць сваю каляровую лістоту і збіраюцца заснуць з першымі маразамі аж да самай вясны. І вось у гэты час спакою і адпачынку з зялёнага кусціка на клумбе нечакана выскачыла яркая Кветачка-аксамітка. Малечу абудзіў цёплы сонечны Прамень, які любіў прысесці на зялёны кусцік і назіраць за ўсім, што робіцца навокал. Прамень сагрэў зямлю, і маленькая кветачка падумала, што прыйшла вясна. Яна выскачыла насустрач Промню і адкрыла свой яркі бутон-парасончык. Прамень закахаўся ў прыгажуню, а яшчэ ён вельмі баяўся, што з дня на дзень можа ўдарыць мароз… А бесклапотная Кветачка-аксамітка з цікавасцю пазірала навокал і радавалася таму, што прачнулася. Прамень грэў сваю выхаванку ад світанка да захода сонца. А Лістапад, які назіраў за іх трапяткімі пачуццямі, вырашыў яшчэ доўга не клікаць холад і мароз. І яго сэрца кранула гісторыя гэтага кахання.

Восеньскі цёплы сонечны дзень. Я павольна іду па ледзь прыкметнай сцежцы, любуюся прыгожым краявідам. У промнях залатога сонца купаецца лістота дрэў, расфарбаваная Восенню-мастачкай. Жоўты, руды, пунсовы… Пералівы колераў такія багатыя, такія яркія. На зямлі гаспадараць велічная прыгажосць і шчодрая раскоша. Хочацца, каб час маёй вандроўкі доўжыўся бясконца. Я гляджу на блакітнае неба, дыхаю свежым крыштальным паветрам, і нібыта ўбіраю ў сябе цеплыню сонца, золата лісця, водар восені…

Трава крыху прыцьмела, але ўсё яшчэ захоўвае зялёны колер. Восеньскія туманы і начныя халады пазбавілі траву той сакавітасці, якой яна поўнілася летам. Клёны-моднікі даўно апрануліся ў самыя шыкоўныя строі. І ім зусім не хочацца скідаць такое дзівоснае ўбранне. А лістапад ўжо прыйшоў і яму засталося толькі забраць багатую залатую даніну — лісце, якое старанна распісвалі золатам яго браты — верасень і кастрычнік. Сярод стракатых клёнаў, асін і бярозак зелянеюць смагардавыя елкі. Ганарлівыя стройныя красуні нібыта кажуць: “Восень ніколі не пакрывае нас пазалотаю, бо не адважваецца дакрануцца да вострых іголак! Таму мы заўсёды захоўваем свой сакавіты зялёны колер…”

Залаты восеньскі дзень, працяты промнямі цёплага сонца, клікаў з дому. Я прыхапіла фотаапарат і выехала за межы мітуслівага пыльнага горада. Прагульваюся па хутары. У ім усяго сем дамоў, чатыры закінутыя. Сцяжынка, па якой я іду, збочвае і я заходжу за кустоўе адзічэлага бэзу. За зараснікам раскінуўся лужок, які гарэзліва падняўся крыху ўверх. І тут я ўбачыла нешта цікавае…
На ўзгорку, сярод лісцяных дрэў, паўсталі дзве сасны. Іх ствалы імкнуцца адзін да аднаго, нібы мараць дакрануцца. Як апынуліся тут два гэтыя дрэвы? Падыходжу да хваін, сядаю паміж імі адпачыць. Да мяне даносіцца ціхуткі шэпт. Прыслухоўваюся… Гэта вецер шапаціць! А ў яго шолаху я чую словы! Адвечны вандроўнік расказвае мне гісторыю двух дрэў, што растуць тут, удалечы ад роднага лесу.

— Калісьці даўно недалёка адсюль рос сасновы бор. – Шаптаў вецер. І не было ў свеце лесу прыгажэйшага і багацейшага за той дзівосны бор. Але аднойчы здарылася непапраўнае. Падчас летняй спёкі ўспыхнула маленькая іскарка, якая ў адно імгненне разлілася па сасновым боры вогненнай ракой. Прагныя языкі полымя аблізвалі ствалы гонкіх соснаў, лёгка узвіваліся па стройных дрэвах пад самае неба. Яшчэ хвіліна і тое, што ўчора было велічным дрэвам, абрушвалася на абпаленую зямлю счарнелай галавешкаю… Уратаваць сасновы бор было не магчыма. Ды й што мог зрабіць я, вецер? Толькі разагнаць агонь яшчэ больш, дапамагчы полымю хутчэй разляцецца па лесе? Я замёр над борам, які дажываў свае апошнія страшныя гадзіны. І тут я пачуў голас каралевы-сасны. Continue reading »