Фантастический рассказ

Далёкое будущее, 2103 год. Анна, наконец, вернулась домой и только сейчас ощутила насколько устала и вымоталась морально и физически. Женщина обвела усталым взглядом свою квартиру, которая пришла в некоторое запустение без заботливых рук хозяйки. Мебель и пол покрылись ровным слоем белёсой пыли, затхлый воздух не давал сделать глубокий вдох. Комнаты выглядели неубранными, нежилыми, неприглядными. Только электронные рыбки в аквариуме неутомимо-весело сновали вдоль испачканного стекла, прорываясь сквозь бесконечные струйки воздушных пузырьков. Неживые создания казались самыми жизнерадостными в этой заброшенной квартире.

Анна провела пальцем по пыльному стеклу аквариума, отчего разноцветные пестрые, рыбки самых причудливых форм резко изменили траекторию движения и метнулись в разные стороны, будто испугавшись внезапного вторжения кого-то чужого. Плавно заколыхались искусственные водоросли, закружились в вихре пузырьки воздуха, на поверхности воды появилась едва заметная рябь.

Женщина слабо улыбнулась. До чего же приятно вернуться домой! Жаль только некому встретить её после долгого отсутствия. Анне больше всего хотелось забыть о последних двух годах её жизни, проведённых в тюрьме.

— Не думать об этом! Забыть навсегда! – приказала себе Анна. – Этот кошмар навсегда остался позади. Теперь у меня есть все шансы стать счастливой. И я обязательно добьюсь этого!

Continue reading »

Эх, калядачкі! Бадай самыя вясёлыя святы. Спрадвеку людзі звязвалі з гэтымі днямі самыя чароўныя і незвычайныя падзеі. Гулялі, спявалі песні, калядавалі і, вядома ж, варажылі. Вяскоўцы падчас каляд адпачывалі з асаблівай асалодай, бо меншаў кругазварот гаспадарчых спраў і заканчваўся пост, а значыць, можна было ад душы павесяліцца, пакалядаваць, а мо і сватоў дачакацца!
Адну цікавую калядную гісторыю распавяла мне бабуля-суседка Настасся. Паўстагоддзя мінула з тых часоў, як адбыліся падзеі, пра якія хачу расказаць, але былі яны такімі значнымі, што і на сённяшнія дні ўплываюць.
Зіма была на снег багатая ды на маразы шчодрая, добра адчувалася, чаму першы месяц года называецца “студзень”. Рыпучыя снежныя гурбы ўжо ледзь вокны не пазамяталі, а завея ўсё падсыпае свайго белага скарбу. А мароз усё патрэсквае, быццам палохае людзей, маўляў, не выходзь з дому… Ды моладзь вясковая ніякай халадэчы не баіцца! Не зможа нейкая там завея адмяніць святкаванне каляд! Пабралі хлопцы санкі ды дзяўчат паклікалі:
— Пойдзем з гары катацца!
Дзяўчатам дома не сядзіцца, апранаюцца і бягом з хаты. У той вёсцы хлопцаў было ў ці не ў тры разы больш чым іх, прыгажунь, таму толькі выбірай з кім пакатацца!
Continue reading »

Снежань абрываў з календара лісток за лістком. Апошні месяц года рыхтаваўся падарыць усім людзям адно з самых цудоўных святаў. Снежань любіць рамантыку, урачыстасць, раскошу. Вось і сёлета ён імкнуўся стварыць асаблівую атмасферу, надаць апошнім тыдням года перадсвяточны настрой. Гаспадарлівы снежань зацерушыў усё навокал бліскучым белым снегам, а пасля разагнаў хмары і прыпадняў крыху вышэй ярка-блакітнае неба. А сонца, якое кожную раніцу ўзыходзіла з-за гарызонта і велічна праплывала па небу, весела іскрылася ў кожнай сняжынцы і асвятляла шыкоўнае ўбранне Зямлі, створанае рамантычным снежнем.

Кожная сям’я рыхтавалася да сустрэчы Новага года. У крамах было надзвычай шматлюдна, бо ўсе спяшаліся набыць падарункі, ёлку, цацкі, дэлікатэсы да святочнага стала… Я назірала за гэтай мітуснёй і адчувала сябе асобна ад усіх перадсвяточных хваляванняў. У мінулым годзе я сустракала гэтае свята дома са сваімі бацькамі і малодшай сястрой. Але напачатку вясны я ўладкавалася на добрую працу і пераехала з роднай вёскі ў сталіцу. На жаль, не хапала часу на тое, каб з’ездзіць дадому, бо другога студзеня трэба быць на рабоце. У сталіцы я жыву адна, сяброўкі, якіх набыла за гэты час, адзначалі свята з роднымі. Карацей кажучы, я засталася зусім адна. Не хацелася ставіць ёлку, не было сэнсу накрываць святочны стол. Настрою аніякага… Новы год, канешне ж, прыйдзе да кожнага, і яго надыход не залежыць ад таго сустракаеш яго ці не.
І вось у мае нецікавыя і зусім несвяточныя планы на навагоднюю ноч умяшалася калега па рабоце Жэня Навіцкая:
Continue reading »

Лета мінулага года выдалася спякотным. Увесь чэрвень я правяла дома, у Баранавічах, каля маленькай рачулкі Мышанкі, якая хоць крыху ратавала ад жудаснай гарачыні. Аднастайны адпачынак надакучыў, таму я сабрала рэчы і паехала да сястры ў Віцебск. Штогод у ліпені сюды прыязджае шмат гасцей, бо менавіта тут праходзіць грандыёзны фестываль “Славянскі базар”.

Наталля, мая сястра, падрыхтавала для мяне цэлую культурную праграму — кожны дзень быў распланаваны па гадзінах! Горад пабачу, пазнаёмлюся з яго гісторыяй, пабываю ў самых цікавых месцах, завітаю ў музеі, на выставы, набуду сувеніры ў Горадзе Майстроў, а вечары правяду ў летнім амфітэатры на самых лепшых канцэртах. Упэўнена, што ўражанняў атрымаю больш чым за ўсё сваё дваццацігадовае жыццё.

Але я і ўявіць не магла, што самае прыемнае і галоўнае ўражанне напаткае мяне на першым вечаровым канцэрце, на адкрыцці “Славянскага базару.” Мы з Наталляй загадзя занялі свае месцы ў летнім амфітэатры. За некалькі хвілін да пачатку канцэрта побач са мной сеў малады чалавек. Усё! Мая ўвага скіравалася на гэтага высокага, прыгожага, абаяльнага юнака. І бывае ж такое! Я вымушала сябе не глядзець адкрыта ў яго бок, але вочы самі па сабе касавурыліся на хлопца! Ён прыйшоў з сябрам Генадзем, як я зразумела з іх размовы. Сястра аглядала публіку, сцэну, слухала аркестр, які разыгрываўся перад канцэртам, а я ўслухоўвалася ў гаворку юнакоў, якія сядзелі побач. “Які прыгожы ў яго голас, і так хораша смяецца…” – адзначала я, стараючыся не выдаваць сваёй цікаўнасці.
Падчас канцэрта адно маё вока глядзела на сцэну, а другое пазірала на суседа з правага боку. У галаве круцілася адна думка: “Няўжо пасля канцэрта мы ўстанем са сваіх крэслаў і назаўсёды Continue reading »