Взрослая детская сказка от Питера ДжексонаДарослая дзіцячая казка ад Пітара Джэксана

Хоббит. Пустошь СмоугаПитер Джексон в очередной раз продемонстрировал высокий класс на рынке мирового кинопроизводства. Вторая часть кинопостановки по мотивам бессмертного романа Джона Рональда Руэла Толкина «Хоббит, или Туда и обратно» весь декабрь бьёт рекорды по сборам в кинотеатрах. Вторая часть кинотрилогии получила название «Хоббит. Пустошь Смоуга». Напомню, что первая часть вышла в свет ровно год назад и называлась «Хоббит. Нежданное путешествие» (про неё в этом блоге была небольшая заметка). Так вот, на мой сугубо субъективный взгляд, такой ажиотаж вокруг этого фильма вполне оправдан и закономерен. Действительно, получилась очень сильная работа, а режиссёр Питер Джексон всё более уверенно занимает заслуженное место в одном ряду с классиками жанра – Джорджем Лукасом, Стивеном Спилбергом, Робертом Земекисом. Кто-то скажет, да что там лёгкий жанр, завтра и не вспомнит никто, то ли дело киноэпопеи вроде фильма «Война и мир» Сергея Бондарчука. Это высокое искусство! Такое мнение часто можно услышать от псевдоинтеллектуальной публики, невоздержанной на язык. Хоббит. Пустошь СмоугаПітар Джэксан у чарговы раз прадэманстраваў высокі клас на рынку сусветнай кінавытворчасці. Другая частка кінапастаноўкі па матывах несмяротнага рамана Джона Рональда Руэла Толкіна «Хобіт, або вандроўка туды і назад» ўвесь снежань б’е рэкорды па зборах у кінатэатрах.

Другая частка кінатрылогіі атрымала назву «Хобіт. Пустка Смоуга» . Нагадаю, што першая частка выйшла ў свет роўна год назад і называлася «Хобіт. Нечаканая вандроўка» (пра яе ў гэтым блогу была невялікая нататка). Дык вось, на мой асабліва суб’ектыўны погляд, такі ажыятаж вакол гэтага фільма цалкам апраўданы і заканамерны. Сапраўды атрымалася вельмі моцная праца, а рэжысёр Пітар Джэксан ўсё больш упэўнена займае месца ў адным шэрагу з класікамі жанру — Джорджам Лукасам, Стывенам Спілбергам, Робертам Земекісам.

Хтосьці скажа, ды што там лёгкі жанр, заўтра і не ўспомніць ніхто, ці то справа кінаэпапеі накшталт фільма «Вайна і мір» Сяргея Бандарчука. Гэта ж высокае мастацтва! Такое меркаванне часта можна пачуць ад псеўдаінтэлектуальнай публікі няўстрыманай на гаворку.

В такие моменты мне вспоминается точка зрения Народного артиста СССР Владимира Этуша. Обсуждался вопрос об уникальной популярности комедий Леонида Гайдая, которая почему-то не меркнет со временем, в сравнении с монументальными киношедеврами того же периода. И вот интервьюер (из псевдоинтеллектуальной братии) излагает вышеописанную позицию, мол, киношедевры предназначены для избранных, особо чувствительных и понимающих. На что Владимир Этуш многозначительно и иронично заметил: «Вы думаете?…». За этим многоточием скрывается очень простая вещь. Есть люди мастеровитые и талантливые, а есть гениальные, у которых почему-то получается удивительно чётко угадывать закономерности, которые актуальны в любой социальной группе и в любое время. И вот их творения остаются на века. Не берусь утверждать, что Питер Джексон гениальный режиссёр, но талант налицо. А так, время покажет.


P.S. В любом культурном акте лучше не дожать, чем пережать. Фильм «Хоббит. Пустошь Смоуга» — здорово, красиво, эффектно, но так долго. Увы, но не способен человек сосредоточиться больше чем на 40-60 минут, так устроена его физиология. И вроде всё здорово, красиво, эффектно, а под конец 3-х часового фильма сидится на мягком кресле уже плоховато.


Кинотеатр Ракета

Большой зал кинотеатра «Ракета» (Минск) после реконструкции

P.P.S. Что интересно вновь повторилась прошлогодняя ситуация. Достать билет на фильм день в день было практически невозможным. Во всех крупных кинотеатрах я услышал однозначный ответ: «Билетов на сегодня НЕТ!» Я уже было подумывал расстроиться и огорчиться своей нерасторопности, но вспомнил – совсем недавно был открыт после реконструкции минский кинотеатр «Ракета». Этот кинотеатр я знаю хорошо, много лет я жил совсем недалеко. И помню я его мрачным, неаккуратным и малопосещаемым. Помню даже времена (начало 90-х), когда на месте существующей пиццерии в здании кинотеатра находился видеосалон, где граждане за повышенную оплату могли посмотреть на обычном телевизоре фильмы с Брюсом Ли, Рембо и прочий треш.  😎  Пару лет назад ситуация стала меняться к лучшему, в кинотеатре «Ракета» на месте бывшего буфета и танцпола открылся небольшой кинозал, где демонстрировалось альтернативное и фестивальное кино. И вот на Рабочий переулок потянулась интеллектуальная публика со всего города – фильмы интересные, кресла удобный, звук хороший. И вот сейчас, после ремонта в большом зале, Ракета стала культурным центром рабочего посёлка – небольшого квадрата ограниченного улицами Судмалиса, Станиславского, Нахимова и Партизанским проспектом. Очень удобные сидения, очень большое расстояние между рядами, хороший звук и видеоряд. Нет только 3D, но надеюсь временно.

У такія моманты мне ўспамінаецца кропка погляду Народнага артыста СССР Уладзіміра Этуша. Абмяркоўвалася пытанне аб унікальнай папулярнасці камедый Леаніда Гайдая, якая чамусьці не цьмянее з часам, у параўнанні з манументальнымі кінашэдэўраў таго ж перыяду. І вось інтэрв’юер (з псеўдаінтэлектуальнай браціі) выкладае вышэйапісаную пазіцыю, кінашэдэўры прызначаны для абраных, асабліва адчувальных і т.п. На што Уладзімір Этуш шматзначна і іранічна заўважыў: «Вы думаеце?… »

За гэтым шматкроп’ем хаваецца вельмі простая рэч. Ёсць людзі майстравіты і таленавітыя, а ёсць геніяльныя, у якіх чамусьці атрымліваецца дзіўна выразна адгадваць заканамернасці, якія актуальныя ў любой сацыяльнай групе і ў любы час. І вось іх творы застаюцца на стагоддзі.

Не бяруся сцвярджаць, што Пітар Джэксан геніяльны рэжысёр, але талент ёсць. А так, час пакажа.


P.S. У любым культурным акце лепш не даціснуць, чым пераціснуць . Фільм «Хобіт . Пустка Смоуга» — выдатны, прыгожы, эфектны, але такі доўгаі. Нажаль, але не здольны чалавек засяродзіцца больш чым на 40-60 хвілін, так пабудавана яго фізіялогія. І накшталт усё выдатна, прыгожа, эфектна, а пад канец 3-хгадзіннага фільму сядзіцца на мяккім крэсле ўжо дрэнна.


Кинотеатр Ракета

Большой зал кинотеатра «Ракета» (Минск) после реконструкции

P.P.S. Што цікава зноў паўтарыўся выпадак мінулага году. Дастаць білет на фільм дзень у дзень было практычна немагчымым. Ва ўсіх буйных кінатэатрах я пачуў адназначны адказ: «Квіткоў на сёння НЯМА!» Я ўжо было падумваў знервавацца і засмуціцца сваёй непаваротлівасці, але ўспомніў — зусім нядаўна быў адкрыты пасля рэканструкцыі мінскі кінатэатр «Ракета».

Гэты кінатэатр я ведаю добра, шмат гадоў я жыў зусім недалёка. І памятаю я яго змрочным, неакуратным і маланаведвальным. Памятаю нават часы (пачатак 90-х), калі на месцы існуючай піцэрыі ў будынку кінатэатра знаходзіўся відэасалон, дзе грамадзяне за павышаную аплату маглі паглядзець на звычайным тэлевізары фільмы з Брусам Лі, Рэмбо і іншы трэш.  😎  Пару гадоў таму сітуацыя стала мяняцца да лепшага, у кінатэатры «Ракета» на месцы былога буфета і танцпляца адкрылася невялікая кіназала, дзе дэманстравалася альтэрнатыўнае і фестывальнае кіно. І вось на Працоўны завулак пацягнулася інтэлектуальная публіка з усяго горада — фільмы цікавыя, крэслы зручны, гук добры.

І вось зараз, пасля рамонту ў вялікай зале, Ракета стала культурным цэнтрам працоўнага пасёлка — невялікага квадрата абмежаванага вуліцамі Судмаліса, Станіслаўскага, Нахімава і Партызанскім праспектам. Вельмі зручныя сядзення, вельмі вялікая адлегласць паміж радамі, добры гук і відэарад. Няма толькі 3D, але спадзяюся часова.

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *

Этот сайт использует Akismet для борьбы со спамом. Узнайте, как обрабатываются ваши данные комментариев.