Фотоэтюд «Вечер при свечах»

Солнце плавно катилось по небосводу, устремляясь спрятаться за горизонт. Его косые жёлтые лучи золотили молодую листву, прощаясь до завтра. Дневной зной уступил место тёплому майскому вечеру. Молодая семейная пара наслаждалась отдыхом на даче. В яблоневом саду, окутанном дивным ароматом цветущих деревьев, они устроили романтический ужин.

На круглом столике, устланном белоснежной скатертью, стояла красивая посуда и две свечи. На тарелках был лёгкий вкусный ужин, в высоких бокалах играло богатым рубиновым цветом красное вино. Молодые люди наслаждались обществом друг друга и романтическим ужином. И в этот момент им казалось, что нет в мире никого счастливее их. Как нравилось им уединение в тиши яблоневого сада. Влюблённые и не догадывались, что за ними сейчас наблюдает одно существо. Даже если бы они заметили большую майскую жучиху, которая сидела на ветке дерева и смотрела на них, ни за что бы не угадали, о чём она думает. Да, пожалуй, никто и никогда бы не узнал, но… Мысли жучихи прервал майский жук, который, не спросив разрешения, приземлился рядом. И вёл он себя так бесцеремонно не потому что был невежливым, а Continue reading »

Фотаэцюд «Пяты пялёстак»

Пяты пялёстак

Сярод зялёнай лістоты кустоўя раскінуліся пышныя ліловыя шапкі, а над садамі паплыў салодка-дурманлівы водар. Гэта зацвіў бэз. Радуюць вока белыя, ружовыя, фіялетавыя суквецці, якія можна пабачыць толькі позняй вясной. Дачакаўся, нарэшце, гэтай пары пан Чмель. І цікавіў яго не бэзавы нектар, які збіралі астатнія яго сваякі. Ён чакаў, пакуль раскрыюцца дробныя бутончыкі зусім з іншай нагоды. Мінулым летам рэспектабельны пан Чмель без памяці закахаўся ў маладзенькую Пчолку. Узяў ён вядзерца самага каштоўнага нектару, які быў сабраны з рэдкай кветкі — Венерынага чаравічка — і паляцеў сватацца. Усе панначкі-пчолкі зляцеліся, каб хоць паглядзець на такі шыкоўны падарунак. А нявеста на заляцанні кавалера адказала: “Нектар – ён і ёсць нектар, няхай сабе і з такой рэдкай кветкі! Не здзівіў ты мяне такім падарункам. Пайду за цябе замуж, калі падарыш мне кветачку бэзу, у якой будзе пяць пялёсткаў.” Давялося пану Чмялю амаль цэлы год чакаць, пакуль бэз зацвіце, а пакуль чакаў вучыўся лічыць. Аж да пяці! Ды што не зробіш для каханай? І дачакаўся, і лічыць навучыўся. А як толькі пачалі распускацца ліловыя кветачкі, ад світанку да захаду лятаў касматы кавалер над бэзавымі кустамі і шукаў кветачку з пяццю пялёсткамі. Знайшоў! Тузаўся-тузаўся, але ўсё ж здолеў сарваць яе. І вось з такім букетам нявесты зноў паляцеў сватацца. Прыняла нявеста і кветачку, і жаніха, і пра вядзерца каштоўнага нектару не забылася. Прайшоў настойлівы Чмель іспыт на добрага і паслухмянага мужа.

Вясновы фотаэцюд

Як закахаўся Вецер

Як закахаўся Вецер

Вясна песціць зямлю паўднёвым ветрыкам, які прынёс цёплы май. Самая рамантычная пара года дасягнула свайго росквіту, яе дзівосная энергія разлілася паўсюдна. Менавіта яна, гэтая наймацнейшая сіла, здолела растапіць снег і лёд, абудзіла зямлю. Сціплыя і непрыкметныя зімой чорна-белыя бярозкі апрануліся ў ярка-зялёныя атласныя сукенкі. Беластвольныя паненкі какетліва ўпрыгожыліся доўгімі завушніцамі і зазірнулі ў люстраную роўнядзь сажалкі. Задаволеныя сабою, красуні расправілі галінкі-плечы і пацягнуліся высока ў неба, да цёплага сонца. Дзесьці ў блакіце нябёсаў гайсаў гарэза-вецер, ён весяліўся, шкуматаючы белыя аблачынкі, падобныя на пухнатых авечак. Гнаў вятрыска пульхнае воблачка, як раптам, у люстэрку сажалкі ўбачыў тонкія станы ў зялёных сукенках. Забыўся ветрык-гарэза на забавы з аблачынкамі, прыцішэў і спусціўся ніжэй. Падплыў ён да бярозак, асцярожна дакрануўся да зялёных строяў. У замілаванні любуецца атласнымі ўбраннямі і гнуткімі пругкімі галінкамі. А беластвольныя паненкі какетліва ўсміхаюцца, ды шапацяць завушніцамі, гледзячы на вятрыску-небараку, які, хоць і саромеецца, але не можа адвесці вачэй ад іх дзявочай прыгажосці…

Записки «чайника»

В то утро я проснулась с приподнятым настроением, хотя и чувствовала, что не выспалась. Наступил понедельник, нужно было вставать в шесть часов и ехать на работу едва ли не через весь город. Казалось бы, перспектива не очень-то… Но! Вчера я купила себе много новых вещей, щедро пополнив весенний гардероб. Апрельское утро встречало безоблачным небом и ярким тёплым солнцем. Погода обещала быть прекрасной.
Я выпила крепкий бодрящий кофе и, довольно потирая руки, вытащила из шкафа новую юбку, роскошный комплект нижнего белья, кофточку и туфли на умопомрачительных шпильках. Через полчаса я вышла из дому и поспешила (насколько могла быстро на таких каблуках) на остановку. На полпути меня догнала приятельница-соседка.
— Тебя прямо не узнать! – она окинула хищным взглядом мои обновки. – Вся такая весенняя, красивая…
— Да, весна действительно побуждает поменять что-то в гардеробе, да и в себе, пожалуй.
Болтая ни о чём, мы дошли до остановки. И уже за это короткое время и небольшое расстояние я ощутила, что красота моих новых изящных туфель непременно потребует от меня огромных жертв. На остановке скопилось много людей, видимо, автобуса давно не было, а значит, присесть вряд ли удастся.
Continue reading »

З першым красавіка!

Сапрўдны аматар жартаў першае красавіка адзначыць як належыць. Вось і Кандрат не мог не “павіншаваць” сваіх сябрукоў Рыгора і Эдзіка. Вырашыў ён цэлую камбінацыю пабудаваць: падгаварыў Рыгора, каб разам абдурыць Эдзіка, а з Эдзікам дамовіўся Рыгора падмануць! На самай жа справе задумаў ашукаць абодвух! І вось, першага красавіка, прыйшлі Кандрат з Рыгорам да Эдзіка. Па яго навучэнні Рыгор кажа:
— Эдзік, бяжы на пошту, табе бандэроль з Віцебска ад сястры прыйшла!
Эдзік спачатку не паверыў, але Кандрат пацвердзіў і падмацаваў тым, што ягоная жонка Фаіна, што на пошце робіць, яшчэ ўчора пра Эдзікаву бандэроль казала. Здаўся Эдзік, на пошту сабраўся.
Кандрат дае сігнал Эдзіку, і той кажа Рыгору, што сустрэў сёння Яшку Бутэвіча, дык той прасіў перадаць, каб Рыгор да яго па бензін прыходзіў, а калі не прыйдзе, то ён каму-небудзь іншаму прадасць. Сумняваўся Рыгор, пытаўся ў сяброў ці не маняць. Тыя ў адзін голас казалі, што праўду кажуць.
Рыгор узяў каністру і пайшоў да Яшкі. Кандрат з Эдзікам пасмяяліся з яго, уяўлялі, як ён праз усю вёску з каністрай бегчы будзе, а гэта ж першакрасавіцкі жарт!
Continue reading »

«Динамо Минск». Болели за наших!

Однажды мы с мужем и сыном попали в пробку, образовавшуюся возле спорткомплекса «Минск-Арена». Огромное количество автомобилей пытались заехать на парковку, некоторые водители оставили свои машины на соседней заправке, длинный ряд «железных коней» выстроился вдоль обочины. Тогда мне подумалось, что хоккеем в нашей стране народ интересуется.
Движение в этой пробке было медленным, я рассматривала автомобильные номера припаркованных машин. Последние цифры были в основном «7» и «5», но немало номеров заканчивалось и другими цифрами, а это указывало на то, что болельщики приехали на матч из разных областей Беларуси. Я повернулась к мужу и сказала:
— Смотри! Народ со всей страны съехался, а мы живём рядом, у нас «Минск-Арена» из окна видна, но ни на одном матче не были. Ты возьми билеты, нужно сыну хоккей показать.
— Можно сходить. – Ответил мне муж. – А ты с нами пойдёшь?
— Конечно! – Сходу выдала я.
На этом мы поменяли тему разговора. Через несколько дней муж принёс три билета на хоккей. Честно признаюсь, я подумала нужно ли мне было тогда вызываться ехать с ними? У меня разных дел накопилось, могла бы что-то полезное сделать за этот вечер. Но виду не подала, ведь сказала же, что пойду!
Это был наш первый семейный поход на хоккей, и в «Минск-Арене» мы побывали впервые. Впечатлило само здание, вместимость, ледовая площадка. Игра началась. Можно долго описывать наши впечатления, переживания, эмоции. Но я скажу кратко: мы «заболели» хоккеем. Я просто влюбилась в этот вид спорта! Я часто создаю копанию мужу в просмотре футбольных и хоккейных матчей, болею, переживаю. По натуре я очень азартный человек. Но когда увидела красивую, интересную, яркую игру команды «Динамо Минск», то поняла, что просмотр матча по телевизору не идёт ни в какое сравнение с живой игрой.

Continue reading »